Czasem słyszymy, że komuś z uwagi na stan zdrowia, lekarz zalecił odżywianie dojelitowe w domu. O co chodzi? Przecież jak jemy pokarmy, to trafiają one do jelit. Żywienie dojelitowe jednak, to taka metoda podaży pokarmu, która odbywa się bezpośrednio do wybranego odcinka przewodu pokarmowego, za pomocą specjalnie wytworzonego dojścia, np. jejunostomia, gastrostomia, czy PEG. Czym są te „dojścia”? O tym także poniżej… Fot. Depositphotos Żywieniem dojelitowym w warunkach domowych obejmowane są osoby, które z różnorakich przyczyn nie mogą przyjmować pokarmów drogą naturalną, czyli doustną. Przykładowo mogą to być choroby przełyku, niemożność połykania, choroby układu nerwowego (po udarze, stwardnienie zanikowe boczne, miastenia, choroba Alzheimera, Parkinsona, polineuropatie), czy wreszcie nowotwory, choroby zapalne jelit oraz terminalne stadia chorób (ludzie przebywający w hospicjach). Co istotne, takie żywienie w domu, mogą otrzymać osoby, które już nie wymagają hospitalizacji i całodobowej specjalistycznej obserwacji. Żywienie dojelitowe może być częściowe lub całkowite. W celu utrzymania prawidłowego stanu odżywienia najczęściej zaleca się stosowanie mieszanin tłuszczów, białek, węglowodanów, witamin i pierwiastków. PEG, gastrostomia, jejunostomia Aby móc dostarczyć substancje odżywcze, konieczne jest wyłonienie sztucznego dostępu do jelit. Gastrostomia to wytworzenie przetoki, czyli połączenia żołądka ze środowiskiem zewnętrznym. Klasycznie odbywa się drogą operacji chirurgicznej. PEG, to przezskórna endoskopowa gastrostomia, czyli specjalne połączenie żołądka ze środowiskiem zewnętrznym za pomocą drenu silikonowego lub poliuretanowego przez powłoki skórne, wykonywane pod kontrolą endoskopu. Jejunostomia to wytworzenie przetoki pomiędzy jelitem czczym a powłokami skórnymi. Do tych przetok odżywczych bezpośrednio podawane są mieszanki żywieniowe, jak również płyny. Przetoki wymagają troskliwej pielęgnacji. Co podajemy przez przetoki odżywcze? Do przetoki odżywczej mogą być podawane pokarmy zmiksowane, gotowane przez pacjenta lub jego opiekuna lub gotowe preparaty diety przemysłowej. Wykazano iż najlepszymi i najbardziej wartościowymi są diety przemysłowe, ponieważ w nich jesteśmy w stanie dokładnie określić kaloryczność i ilość substancji odżywczych. Co zapewnia zespół zajmujący się żywieniem dojelitowym w domu? Zanim pacjent będzie odżywiany pozajelitowo w domu, musi być przeszkolony z tego zakresu, podobnie jak jego opiekunowie, rodzina. Lekarz dobiera właściwy dla osoby program leczenia. Poza tym zespół domowego leczenia dojelitowego pozostaje w stałym kontakcie ze swoim pacjentem. Żywienie dojelitowe w warunkach domowych prowadzą specjalistyczne ośrodki, które zapewniają pacjentom całościową opiekę. Opieka ta obejmuje: przygotowanie chorego do leczenia w warunkach domowych (przeszkolenie chorego lub opiekuna w zakresie zasad leczenia); dobranie odpowiedniego programu leczenia zapewniającego stabilny stan metaboliczny chorego; zapewnienie ciągłego kontaktu z chorym; program badań kontrolnych; program wizyt kontrolnych, obejmujący badanie lekarskie, wypisanie recepty, pobranie krwi, ocenę stanu odżywienie oraz wypełnienie karty kontrolnej przebiegu leczenia (średnio 1 raz na 2 miesiące); dostarczanie preparatów, sprzętu i niezbędnych środków opatrunkowych do domu chorego hospitalizację w przypadku podejrzenia lub wystąpienia powikłań oraz innych wskazań, wymagających leczenia szpitalnego. (na podstawie Bezpłatne żywienie dojelitowe w domu Aby pacjent mógł skorzystać z bezpłatnego żywienia dojelitowego w warunkach domowych musi posiadać: sztuczny dostęp do przewodu pokarmowego (sonda, gastrostomia, jejunostomia); skierowanie do leczenia żywieniowego w warunkach domowych wystawione przez lekarza z oddziału szpitalnego, na którym przebywał; informację na karcie wypisowej dotyczącą dalszego leczenia żywieniowego (dietami przemysłowymi) przewód pokarmowy sprawny na tyle, aby możliwe było podanie co najmniej 1000 kcal drogą przewodu pokarmowego (lub co najmniej 50% dziennego zapotrzebowania energetycznego u dzieci). (na podstawie Krok po kroku – jak załatwić żywienie dojelitowe? 1. Zorientować się gdzie w naszym rejonie znajduje się ośrodek żywienia dojelitowego (wykaz znajduje się w NFZ lub na stronie 2. Dostarczyć do ośrodka żywieniowego kartę informacyjną ze szpitala z kwalifikacją do żywienia pozajelitowego, oczywiście po założeniu gastrostomii lub PEG-a. 3. Specjaliści z ośrodka dobierają właściwy program żywienia. 4. Zespół zajmujący się leczeniem żywieniowym, regularnie odwiedza pacjenta. Wszelkie odżywki i preparaty dietetyczne są dostarczane bezpośrednio do domu, po złożeniu zamówienia. Odbywa się to podczas comiesięcznych rozmów telefonicznych pracowników zespołu z członkiem rodziny. Nie ma problemów z brakami, czy dostarczeniem takich preparatów. Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
Żywienie dojelitowe w warunkach domowych jest wskazane u pacjentów ze sprawnym przewodem pokarmowym (zachowana drożność, perystaltyka oraz wchłanianie), u których odżywianie doustne nie jest wystarczające do zaspokojenia ich zapotrzebowania na substancje odżywcze. Opieka żywieniowa prowadzona w warunkach domowych jest rozwiązaniemKategorieMonika Rydlewska - 10:07, 29 lipca 2022 Domowe żywienie dojelitowe jest wskazane w przypadku, gdy chory nie może przyjmować pokarmu w sposób naturalny/ fot. Freepik W przebiegu szeregu chorób zdarza się, że pacjent – z różnych przyczyn – nie jest w stanie odżywiać się naturalnymi sposobami. Bywa i tak, że odżywianie, choć jest możliwe, nie dostarcza organizmowi wystarczającej ilości substancji odżywczych. Wówczas lekarze rozważają zastosowanie żywienia dojelitowego. Jeśli nie ku temu przeciwwskazań, chorzy mogą skorzystać z tej formy terapii w domu. Dla części pacjentów domowe żywienie dojelitowe ma charakter czasowy. I – w zależności od indywidualnej sytuacji chorego – może trwać od kilkunastu tygodni do kilku lat. Z czasem jednak ich przewód pokarmowy ma szanse wrócić do pełnej sprawności. Lekarze wymieniają w tej grupie np. pacjentów onkologicznych, niektórych pacjentów po udarach mózgu, dzieci z rozszczepami krtani czy wadami przełyku. Część chorych jednak terapii żywieniowej będzie wymagała do końca życia, np. przy zaawansowanych guzach przełyku, żołądka, itp., ciężkich naczyniowych uszkodzeniach mózgu, ciężkim dziecięcym porażeniu mózgowym. W wielu przypadkach występuje kilka przyczyn niedożywienia oraz kilka przyczyn uniemożliwiających przyjmowanie pokarmu naturalną drogą. Wskazań do prowadzenia żywienia dojelitowego jest wiele. Poniżej przedstawiamy część z nich. Gdy nie można pokryć zapotrzebowania organizmu na substancje odżywcze i energię Dojelitową terapią żywieniową w warunkach domowych obejmowani są między innymi pacjenci, którzy z różnych względów nie mogą dostarczyć organizmowi koniecznej ilości substancji odżywczych z naturalnie przyjmowanym pokarmem czy pokryć zapotrzebowania energetycznego organizmu. Może się tak dziać w przebiegu różnych chorób, zaburzających zdolność połykania. Są wśród nich: uszkodzenia pnia mózgu z objawami zespołu opuszkowego o podłożu naczyniowym czy choroby neuronu ruchowego (np. stwardnienie zanikowe boczne); udary mózgu; guzy mózgu; urazy mózgu; choroby przebiegające z otępieniem (np. choroba Alzheimera); choroby układu pozapiramidowego (np. choroba Parkinsona, choroba Huntingtona); uszkodzenia nerwów czaszkowych, np. nerwu podjęzykowego w polineuropatiach; choroby mięśni – dystrofie mięśniowe, miotonia; utrwalone zaburzenia połykania w przebiegu encefalopatii anoksyczno-ischemiczna; schorzenia złącza nerwowo-mięśniowego, miastenia, dystrofia Duchenne’a, dystrofia oczno-gardłowa, dystrofia Fakuyamy; dziecięce porażenie mózgowe; choroby chromosomalne z uszkodzeniem układu nerwowego; wady wrodzone i okołoporodowe; achalazja przełyku; uchyłki przełyku; znaczne zwężenia przełyku (np. po chemicznym oparzeniu, w chorobie popromiennej); przetoki górnego odcinka przewodu pokarmowego; dysfagia w przebiegu guzów twarzoczaszki, szyi, przełyku , żołądka, śródbrzusza, trzustki; ciężkie zapalenie śluzówek górnej części przewodu pokarmowego w przebiegu radioterapii; dysfagia u chorych z wyniszczeniem w trakcie opieki paliatywnej; dysfagia w przebiegu AIDS, zapalenia mózgu, poszczepiennego; amyloidza; dysfagia w toczniu rumieniowatym; zwężenie przełyku w przebiegu epidermolisys bullosa; Zwiększone zapotrzebowanie na substancje odżywcze Kolejną grupą schorzeń, w których domowe żywienie jelitowe jest wskazane, są te, w których zwiększa się zapotrzebowanie na składniki odżywcze, lecz nie ma możliwości, by pokryć je naturalnym przyjmowaniem pokarmu. W tej grupie jako wskazanie do domowego żywienia dojelitowego wskazuje się: dyskinezy pląsawicze w chorobie Parkinsona; nasilone ruchy pląsawicze w chorobie Parkinsona; przewlekłe biegunki; nieswoiste zapalenia jelit; kacheksję płucną u chorych z POChP (przewlekła obturacyjna choroba płuc) – w tym pacjentów korzystających z domowej repiratoroterapii; zespół oskrzelowo-płucny; zaawansowaną kacheksję kardialną; długotrwałą rekonwalescencję chorych po urazach wielonarządowych, oparzeniach, powikłanym leczeniu operacyjnych mukowiscydozę. Problemy z trawieniem i wchłanianiem substancji odżywczych Domowe żywienie dojelitowe jest również wskazane wówczas, gdy zaburzenie odżywiania dotyczy nie kłopotów z naturalnym przyjmowaniem pokarmu, ile zaburzeń związanych z jego trawieniem lub wchłanianiem składników pokarmowych. Problem ten występuje w szczególności przy: zespole krótkiego jelita; zespołach złego wchłaniania; ubocznych skutkach chemioterapii; ostrych zapaleniach trzustki; skrajnym wyniszczeniu wskutek psychogennego zaburzania odżywiania; zaburzeniach motoryki przełyku i żołądka (przewlekła atonia żołądka); ciężkich alergiach pokarmowych; Żywienie dojelitowe stosuje się również przy zapobieganiu niedożywieniu w niektórych schorzeniach wieku dziecięcego, w trakcie terapii onkologicznej, przy wadach wrodzonych, nieadekwatnej doustnej podaży kalorii. Do żywienia dojelitowego włączani są też pacjenci cierpiący na wrodzone wady i schorzenia metaboliczne oraz niektórzy chorzy z zaburzeniami pracy trzustki. Źródło: 1. Domowe żywienie dojelitowe pacjentów dorosłych, red. Katarzyna Karwowska, Marek Kunecki, Anna Zmarzły, Wydawnictwo Continuo, Wrocław 2016 Dziękujemy, że przeczytałaś/eś do końca nasz artykuł. Jeżeli Cię zainteresował, to bądź na bieżąco i dołącz do grona obserwujących nasze profile społecznościowe. Obserwuj Facebook, Obserwuj Instagram. Zgodnie z definicją zawartą w załączniku nr 4F do Zarządzenia 68/2011/DSOZ Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dn. 18.11.2011 r. żywienie dojelitowe w warunkach domowych polega na podawaniu białka lub źródeł białka, tłuszczów, węglowodanów, elektrolitów, witamin, pierwiastków śladowych i wody przy użyciu diet innych niż Kontrolę nad dzieckiem prowadzonym w programie HEN nadal jednak sprawuje zespól żywieniowy pod kierownictwem lekarza. 2,12,16 Do głównych zadań członków zespołu w zakresie HEN należy: nadzór nad przebiegiem leczenia żywieniowego w warunkach domowych, w tym stała kontrola tolerancji diety, stanu odżywienia i tempa wzrostu
Szacuje się, że około 12,5 tys. osób, w tym także dzieci, korzysta w Polsce z żywienia dojelitowego w warunkach domowych, a liczba ta ciągle wzrasta. – Żywienie dojelitowe w warunkach domowych jest korzystne nie tylko dla pacjentów, którzy mogą przebywać wśród bliskich, a jak pokazują liczne badania to właśnie w tym
tlenoterapia w warunkach domowych, żywienie pozajelitowe w warunkach domowych: całkowite żywienie pozajelitowe, żywienie dojelitowe w warunkach domowych: żywienie dojelitowe, wykonanie zatyczki do protezy gałki ocznej, powiększenie indywidualnej protezy gałki ocznej, naprawa i renowacja protezy twarzy, wykonanie i zaopatrzenie w
GLNtzqn. 316 492 203 339 188 484 72 233 252